17 yıllık bir hayat ne kadar bilir,neler görmüş diyor çoğu insan; benim gördüğüm,yaşadığım şu: ben bu apartmanda dostluğu gördüm ilk defa ,en mutlu günlerimi yaşadım.
Özledim çocukluğumu bir parça çikolatanın verdiği mutluluğu ve dostluğun doyumsuz tadını.Müge,Zeynep ilk dostlarım,küçük dünyamın neşeli ikilisi hangi günümüzü unutabildim ki.Belleğimin o uysal, sevimli,çocuksu kısımları anılarımızla dolu,hangisini anlatsam hiç büyümemişim gibi dalarım çocukluk oyunlarımıza… Yaptığımız tiyatro minik bedenlerimizin girmeye uğraştığı roller .Bir büyüme sevdası vardı içimizde oysa simdi bende o günlerin özlemi var ağaçlara çıkışımız,çimenlerde yatmalarımız hele o kaydırak, küçük kaydırağımız... burada kim büyüdüyse o kaydırakta kaydı ben,Burcu abla,Zeynep,Müge,Nilsu,Özge… ve simdi yeğenim; bu apartmanların çocukları…
Sadece beraber olduğumuz bir albümüm var: kardan adam yaparken, çimenlerde yatarken,kaydıraktan kayarken.Eski resimlerime bakıyorum da hep uzaklara bakmışım hep ufkun ilerisi görmeye çalıştım şimdi ise bakmaya korkuyorum ilerilere, giderek uzaklaşıyoruz başka şehirler yeni insanlar kopmalar beni korkutuyor ama bilin ki benim hep bir parçam yanınızda ne zaman ihtiyacınız olsa içinizde bir yerde derine gömdüğünüz anılarınızda yaşayacağım
Özak Durmuş
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder