Hiçbir zaman tam vaktinde ağlayamamaşımdır, gözyaşlarım onlara en çok ihtiyaç duyduğum anlarda beni hep yalnız bırakmıştır. Oysa biraz yardım etseler ben de diğer bütün insanlar gibi acımı gözyaşlarımla biraz da olsa dindiririm fakat. Onlara sözümü geçiremiyorum, üzerlerinde hakimiyet kuramıyorum. Hiç anlamadığım bir nedenden bütün geçmişimi göz önüne getirip beni hıçkırıklara boğuyorlar ama bazense bütün gücüm çekilip, nefesi bile zorlukla içime çekerken ağlamama izin vermiyolar... O sırada kendimi öyle çaresiz, öyle güçsüz hissediyorum ki bunu anlatamıyorum, acıma benzetmeler bulamıyorum.
Acımı anlatamıyorum; gösteremiyorum; anlatamıyorum. Ağlamak istiyorum ağlayamıyorum, sözler dudaklarıma mahsur kalıyor. Acımı içime gömmeyi, kimse ile paylaşamamayı kabul edebilsem bile insanların beni acılar karşısında metanetli sanmasını kabul edemiyorum. Kendimi tarif edemiyorum, anlatamıyorum, yardım çağrısı yapamıyorum, aslında sürekli yalvarıyorum ama kimseye duyuramıyorum.
Kalbim parçalanıyo, düşüncelerime çare yok! Bir damla gözyaşı sıkışmış göz kapaklarıma, adını anmaya korkar oldum, sanki uyusam uyansam geleceksin ama gelmiyorsun, ben bekliyorum sen gelmiyorsun. Korkuyorum, bekliyorum, tamam geldim demiyorsun ama ben inanmıyorum. Sen ölmüş olamazsın bu da gerçek olamaz. Sadece çok gerçekçi tamam mı aslında uyuyoruz ikimiz de sen hiç gitmedin, ben de hiç uyumadım aslında hep yan yanaydık tamam mı. Sen ölmedin tamam mı beni buna inandıramazsın, sırf şu an yanımda yoksun diye sanma buna inanacağımı. Baba beni bırakma !!!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder