Neler neler söyler bu gözler, aşk içinde yanan yüreklere. Nasıl da içini titretir sevenlerinin, o masum gözyaşları…
Ellerim korkarak uzanır, bir damla gözyaşı, gözlerinden kaydığında. Ufka bakan gözlerimizde ayrılık izleri… Kıyımıza vuran dalgalar bizden hep alır birilerini.
Ama hep bir umut yok mudur içimizde? Küçük kıvılcımlarımızdan yangınlar doğuran. Her sabah günün doğuşuyla güneşe dönmez miyiz yüzümüzü? Beklemez miyiz med’in cezir’ ini. Gidenlerin gittikleri gibi geri dönmesini.
ÖZAK DURMUŞ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder