Çok beğendiğimiz bir tabloya bakarken, tablo zihnimizde canlanır;kendimizi tablonun içindeymiş gibi düşünürüz.Sen de benim için böylesin.Seni kalbimin en derinlerinde saklıyorum.O tablo gibi hiç bozulmayacaksın.Sen bütün kötülüklerden,nefretlerden uzaktasın.Sen hiçbir zaman bilmeyeceksin kötülük nedir? Üzüntü nedir? Umutsuzluk nedir? Sen orda olduğun sürece bileceğim ki mutlusun,hep gülüyorsun.İyiliğin,güzelliğin adı sensin.Sen hiç var olmayacak kadar güzelsin.Sen narinsin,hassassın…olamaz mavi gözlerinde bir damla gözyaşı! Silinemez yüzündeki tebessüm! Dokunamaz beyaz tenine,güzel saçlarına hiç kimse!!!
Bilemezsin benim için ne kadar değerli olduğunu, hiç söylemedim sana en üzüntülü anlarımda yanına koştuğumu. Göstermedim sana gözyaşlarımı bilmeyesin istedim,üzülme istedim.Sen beni duymazken hıçkırırdım,düğümlenirdi boğazım,soluğum kesilirdi sanki hiç nefes almasını bilmezcesine.Ağlardım!Ağlardım! Her bir gözyaşı bambaşka acılar olarak akardı gözümden.
Sen benim uzak diyardaki uyuyan güzelimsin.Bilme,görme bu dünyayı,saklan kalbimin en derinliklerine,bulamasınlar,göremesinler seni!!!...
Özak Durmuş
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder